دهه 1990 تا 2010
در حالی که در دهه 1960 و 1970 ، بلندگوهای باس عمیق زمانی یک کالای عجیب و غریب متعلق به audiophiles بودند ، در اواسط دهه 1990 ، آنها بسیار محبوب تر و مورد استفاده قرار می گرفتند ، با اندازه ها و قابلیت های مختلف صدای خروجی. نمونه ای از استفاده ساب ووفر در دهه 1990 در تقویت صدا ، باشگاه رقص وزارت صدا است که در سال 1991 در لندن افتتاح شد. سیستم صوتی dancefloor بر اساس طراحی ریچارد لانگ در گاراژ Paradise ساخته شده است. این باشگاه در حدود 500000 پوند برای سیستم صوتی هزینه کرده است که از قطعات Martin Audio در کابینت های ساخته شده سفارشی استفاده می کند ، از جمله دوازده ساب ووفر فعال “21 – 9.500 واتی ، 18 عدد ساب ووفر “12 و دوازده بلندگو میانی Martin Audio W8C.
تاریخچه ساب ووفر
محبوبیت سی دی باعث شده است که محتوای فرکانس کمتری به ضبط ها اضافه شود و تعداد بیشتری از مصرف کنندگان را راضی کند. ساب ووفرهای خانگی محبوبیت زیادی پیدا کردند ، زیرا به راحتی می توان آنها را به تنظیمات بلندگوهای چندرسانه ای موجود اضافه کرد و از آنها آسان استفاده کرد. در سال 2018 ، برخی از سیستم های صوتی موسیقی الکترونیکی (EDM) برای مکان هایی که باس هارددیسک بازی می کنند ، آرایه های ساب ووفر متعددی برای مقابله با میانه باس 80-150 هرتز ، باس 40-80 هرتز و “مادون باس” 20-40 هرتز دارند.
درتاریخچه ساب ووفر سال 2015 ، دیمون کروکوفسکی بر اساس تجربه عملکرد خود با Galaxie 500 ، مقاله ای با عنوان “رها کردن باس: یک مورد علیه ساب ووفرها” برای مجله Pitchfork نوشت. او استدلال کرد که “برای سبک های خاصی از موسیقی” ، به ویژه ژانرهای موسیقی آکوستیک ، “این Behemoths های کم مصرف در واقع تجربه گوش دادن ما را خراب می کنند” با کاهش وضوح پایین سطح پایین. در سال 2015 ، جان هانتر از REL Acoustics اظهار داشت که صوتی ها تمایل دارند که “دارای یک رابطه عشق / نفرت با ساب ووفرها باشند” زیرا بیشتر زیرمجموعه ها دارای کیفیت صدای “افتضاح” ، “سطح ورودی” هستند و از آنها به شکلی “نامناسب” استفاده می شود ، بدون ادغام بیس یکپارچه.
