ویدئو کنفرانس فناوری است که برقراری ارتباط صوتی و تصویری (به صورت زنده) افراد را در مکانهای مختلف با فواصل مختلف امکان‌پذیر می‌نماید. فراتر از آن سیستم ویدئوکنفرانس می‌تواند با امکانات افزوده دیگری همانند تبادل اسناد و مدارک، ارسال عکس و… نیز همراه باشد. ضمن آنکه تنها با استفاده از ویدئوکنفرانس، امکان حضور همزمان یک فرد در چند مکان فراهم می شود.
گستردگی جغرافیایی کشورها از یکسو و کمبود نیروی انسانی متخصص د ر علوم مختلف و افزایش سرسام آور هزینه ها از سوی د یگر منجر به عد م د سترسی همة منابع مورد نیاز سازمان ها و شرکت ها گرد یکدیگر شده است.
اما استفاده از ابزارها و رسانه هایی که محصول عصر ارتباطات می باشند این امکان و فرصت را فراهم می کند که بتوان بر فاصله ها و کمبود امکانات فایق آمده ، نیرو های متخصص، منابع عمده راه بری سیستم ها و افراد کلیدی و تصمیم ساز را همواره در کنار خود داشت.
به طور نمونه می توان گفت ارتباط بین استاد و شاگرد همیشه  به صورت محلی امکان پذیر نمی باشد. این ارتباط همیشه بسیار محدود و هزینه بر می باشد. در مقابل فناوری ویدئو کنفرانس نه تنها امکان حضور مجازی استاد در کلاس را فراهم می سازد بلکه به دلیل برخورداری از تکنیک های پیشرفته سمعی و بصری تاثیر آموزش را عمق بیشتری می بخشد. این نوع از آموزش را که بین فراگیران و مربیان از لحاظ فیزیکی فاصله وجود د ارد آموزش از راه د ور می نامند.

تصویری که با شنیدن ویدیوکنفرانس در ذهن نقش می بندد ، ارتباط چند طرفه سالنهای کنفرانس با امکان Presentation است. ولی برای دست یافتن به تاریخچه این فناوری ناگزیر هستیم تعریفی از آن داشته باشیم که خود تکنولوژی را شامل شود و نه پیشرفتهایی که در جهت بهتر شدن آن بدست آمده است. بنابراین میخواهم در این مقاله ویدیو کنفرانس را تنها ارتباط زنده صوتی و تصویری بین دو یا چند نقطه تعریف و تاریخچه آنرا بر اساس مطالب نوشته شده در سایت Wikipedia خلاصه کنم.

در سال ۱۹۳۶ شرکت پستی German Reich ارتباط صوتی و تصویری زنده بین دفاتر خود در شهرهای مختلف را بر بستر کابل کواکسیال و آنتنهای رادیو برقرار و تا سال ۱۹۴۰ از این راه حل برای سرعت بخشیدن به کار استفاده کرد. همزمان و شاید پیش از آن نهادهای نظامی و ناسا با استفاده از یک کانال ارتباطی الکترومغناطیس باند VHF/UHF ارتباط صوتی و تصویری با نقاط مختلف زمین یا سفینه های فضایی داشتند که به دلیل محرمانه بودن فعالیتهای این نهادها ، اطلاعاتی در رابطه با تاریخچه آن در دسترس نیست ولی این نوع ارتباط بعدا در خبرگزاریها ، کشتی ها و حتی کامیونها مورد استفاده قرار گرفت.

در دهه ۱۹۵۰ شرکت AT&T تلاش کرد تجهیزاتی را برای استفاده عموم تولید کند تا بتوانند ارتباط صوتی و تصویری را بین دو نقطه برقرار کنند. قیمت بالای این تجهیزات و کیفیت پایین تصاویر مخابره شده و نیاز آن به پهنای باند بالا ، مانع از دسترسی عموم به این فناوری شد. این وضعیت دو دهه ادامه داشت و در این دو دهه تنها چند هزار عدد از این سیستمها فروش رفت. در دهه ۱۹۸۰ که ارتباط دیجیتالی روی خطوط تلفن امکان پذیر شد و الگوریتمهای فشرده سازی تصویر بهبود یافت ، ویدیوکنفرانس نیز بر روی خطوط تلفن ISDN رواج پیدا کرد. شرکت PictureTel در نوامبر ۱۹۸۴ رسما واگذاری سرویس ویدیوکنفرانس را روی خطوط ISDN کلید زد.

در دهه ۱۹۹۰ استفاده از ویدیوکنفرانس به دلیل بهره گیری از بستر شبکه IP شتاب فوق العاده ای گرفت چون این بستر به سرعت در قالب اینترنت به همه نقاط جهان گسترش یافته بود و دسترسی به نقاط دوردست هزینه های گزاف گذشته را نداشت. با المپیک زمستانی ناگانو ژاپن و مخابره زنده مراسم افتتاحیه ، فناوری ویدیوکنفرانس در رسانه ها معرفی شد و با آزمایش مهم شتاب دهنده هادرون که در آن تعداد زیادی از محققان از سراسر دنیا به صورت زنده شاهد آن بودند به اوج خود رسید ( چون در این آزمایش به دلیل رخداد غیر منتظره یک جوش هسته ای ، شتاب دهنده منفجر و تا سالها از کار افتاد. البته این اتفاق ارتباطی پا قدم ویدیوکنفرانس نداشت چون قبلا هم از ویدیوکنفرانس برای مشاهده جهانی نتایج آزمایشات استفاده میشد و هیچ اتفاقی هم نمی افتاد.